Miasteczko Twin Peaks, serial, który trzeba koniecznie zobaczyć

Żeby sprawiedliwości stało się zadość tym razem pora na tekst, który poleca coś (piję do mojego osmarowania filmu „Furia” z Bradem Pittem). Na początku słów kilka na temat Davida Lyncha. Jeśli ktoś zetknął się z jego twórczością, to z pewnością nie ma wątpliwości, że jest to reżyser specyficzny i trudny w odbiorze. Filmy takie jak „Mulholland Drive” albo „Blue Velvet” tyją człowiekowi kompletnie pałę (że tak to ujmę). Jest to kino tajemnicze, dziwaczne, absurdalne, mroczne i często bardzo ciężkie w odbiorze. Chociaż to nic w porównaniu z filmami Bergmana, które musiałem oglądać w minimum miesięcznym odstępie czasu, a „Gości Wieczerzy Pańskiej”, film, który trwa godzinę, oglądałem przez trzy dni. Wracając do Lyncha, oprócz dzieł, o których wspomniałem zdarza mu się od czasu do czasu stworzyć coś kompletnie zwykłego i normalnego, jak np. „Prosta Historia” albo „Człowiek Słoń” (w sumie nudy na pudy).

Ciekawe jest też powiązanie Lyncha z Medytacją Transcendentalną (AKA guru Maharishui). Doskonale sprawę (jak i różne machlojki tego ruchu) opowiada film „David Chce Odlecieć” autorstwa David Sieveking. Zresztą miałem okazję być na spotkaniu z Sievekingem w trakcie jednego z festiwali filmowych w Warszawie. Zachęcam do zobaczenia tego dokumentu.

Niezależnie od postaci Davida Lyncha nie ulega wątpliwości, że „Miasteczko Twin Peaks” to serial kultowy. To absolutna klasyka i lektura, od której człowiek nie jest się w stanie oderwać. Wiem co mówię, bo zarywałem noce oglądając kolejne odcinki, kładąc się spać dopiero o 7 rano… Oczywiście z tzw. „klasyką” może być tak…

Klasyka, to to, co wszyscy chcieliby przeczytać i czego nikt nie czyta.
Mark Twain

Oczywiście Twain mówi o literaturze, ale spokojnie można odnieść to do filmów/seriali. Faktem jest, że zabranie się do oglądania czegoś z gatunku klasyki bywa trudne i często kojarzy się przykrym kulturalnym obowiązkiem. To coś jak czytanie „Pana Tadeusza”, żeby się potem przed potomnymi nie wstydzić. Z „Miasteczkiem Twin Peaks” sprawa wygląda kompletnie inaczej.

Zastanawiałem się też przy okazji, co tak naprawdę świadczy o tym, że jakiś film, serial lub książka przechodzi do klasyki. Z pewnością znacząca jest ilość późniejszych odniesień w innych produkcjach. Na zdjęciu po lewej widzicie odniesienie do „Miasteczka Twin Peaks” w „Simpsonach”. Właśnie kiedy oglądałem ten odcinek Simpsonów przypomniałem sobie znowu o Miasteczku Twin Peaks i obejrzałem ten serial po raz kolejny.

To był taki przydługawy wstęp dookoła samego serialu. Na początku dla zachęty powiem, że nie jest on zbyt długi – około 30 odcinków po mniej więcej 45 minut każdy. W porównaniu z „Zabójczymi Umysłami”, o których już pisałem to zupełny pikuś.

Teraz kilka słów o samym gatunku „Miasteczka Twin Peaks”. Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że to serial kryminalny, bo wszystko zaczyna się od śledztwa w sprawie tajemniczej śmierci Laury Palmer, które prowadzi agent specjalny FBI Dale Cooper. Jednak produkcja ta wykracza daleko poza ramy kryminału, mamy tu trochę psychologi, trochę thrilleru, trochę „fantasy” i całkiem sporo wątków komediowych. Konstrukcja właściwie każdej postaci jest doskonała. Każda z bardziej znaczących osób w tym serialu ma swój wyrazisty i oryginalny charakter. Nie sposób jest zapomnieć niemal o nikim, chociaż tak naprawdę na pierwszy plan wysuwa się właśnie agent Dale Cooper, którego dziwactwa i jowialny sposób życia mogą czasem bawić do łez. Jego codzienne fantazje na temat kawy, szalone pomysły na poszukiwanie sprawców przy zastosowaniu tybetańskich metod intuicyjnych, jego sny, w których widzi karłów i olbrzymów, to wszystko dodaje niesamowitego smaku całemu serialowi.

Kolejną sprawą, która jest tu istota to to, że „Miasteczko Twin Peaks” to serial wielowątkowy, a mimo to ta różnorodność nie robi z tego dzieła „koglamogla”. Wszystko komponuje się w zgrabną całość, a różnorodność wątków wzbudza w odbiorcy niesamowitą chęć dowiedzenia się, co będzie dalej. Retardacja w tym serialu jest zrobiona po mistrzowsku. Nie tak jak w „Nad Niemnem”, gdzie przerwy między główną akcją zapełniane są nudnymi opisami przyrody. Tutaj każde odejście od głównego wątku jest niemal tak absorbujące i ciekawe jak samo śledztwo.

Absolutnie polecam i podpisuję się pod tą rekomendacją obiema rękami.

Tomek

---

O AUTORZE Cześć, nazywam się Tomasz Saweczko (aka Łysy, na insta @yourbaldy), z wykształcenia jestem matematykiem. Nie jestem ani pakerem, nie chodzę do kosmetyczki co drugi dzień, ani nie traktuję ulicy jak wybiegu. Zaś męskie dbanie o siebie, to dla mnie coś więcej niż tylko wygląd... Czytaj więcej!