Tańczący ze śmiercią, czyli „Kurz, pot i łzy” – Beara Gryllsa

Recenzja książki Gryllsa Beara „Kurz, pot i łzy. Autobiografia”, napisana przez jednego z czytelników bloga.

Jesienny, słoneczny dzień, siadam z kubkiem czarnej kawy w brązowym, komunistycznym fotelu tyłem do wielkiego okna. Biorę ostatni na ten moment łyk kawy, ostatnie spojrzenie na zegarek i zaczynam czytać. Tak za każdym razem kiedy kupuję nową książkę wyobrażam sobie moment gdy zabieram się do jej czytania. Teraz dopiero uświadomiłem sobie że w ten sposób przeczytałem w swoim życiu może z dwie książki.

Kraków, późny wrzesień, przechadzam się po Empiku szukając czegoś by zabić czas w trzy-godzinnej podróży do domu. Wchodzę w pierwszą alejkę, po prawej Saga Zmierzch, po lewej jakaś nowość Coelho i Cejrowskiego. Koszmar, myślę. Z na wprost uśmiecha się do mnie pani z okładki CKM i facet miesiąca Men’s Health’u. Wchodzę w kolejną alejkę gdzie ułożona jest dziesiątka najlepiej sprzedających się książek. Na drugim miejscu gruba książka w twardej okładce, a na niej czerwonym drukiem „Kurz, Pot i Łzy”. Ktoś przeciętnie spostrzegawczy mógłby zauważyć, że to autobiografia Bear’a Grylls’a, mnie to chwilę zajęło. Już wtedy wiedziałem, że wyjdę stamtąd z tą książką, najwyżej będę musiał za nią zapłacić. ;P

Wsiadam do pociągu i wyciągam z plecaka nową zdobycz. Przysiadła się do mnie grupka ludzi, mniej więcej w moim wieku i zaczynają głośno rozmawiać. Rozmawiali o… hmmm, właściwie niczym o czym mógłbym opowiedzieć na łamach szanującego się bloga, a ja chętnie się przyłączyłem. Książka szybko wróciła do plecaka a następnie wylądowała na półce w domu.

Dwa lata później (czytaj tydzień temu) postanowiłem, że wreszcie się za nią zabiorę. Był już wieczór, słońca brak, a na kawę za późno. Jedynie jesień i fotel się zgadzały. Kartki trochę się postarzały (zaskakujące jak szybko żółkną), ale zapach pozostał ten sam. Sztachnąłem się dwa razy, popatrzyłem na zegarek i zacząłem czytać. Od dobrej książki zawsze oczekiwałem, że ciekawe zacznie się po 20 stronach, że przez pierwsze 20 trzeba przebrnąć. Przesiedziałem z nią 4 godziny, po czym zorientowałem się, że to już połowa, resztę doczytałem następnego dnia.

Pewnie kojarzycie internetowe memy, które mówią „Znasz to uczucie kiedy skończysz książkę i nie wiesz co dalej zrobić ze swoim życiem?”. „Kurz, pot i łzy” zostawiła mnie właśnie z takim uczuciem, oczarowaniem, motywacją, natchnieniem i tysiącem innych uczuć, których moja amatorska elokwencja nie jest w stanie wyrazić.

Bear’a Grylls’a nie trzeba nikomu przedstawiać, każdemu z nas przynajmniej coś się obiło o uszy. Najsłynniejszy spec od sztuki przetrwania nie może narzekać na nudne życie, ma o czym pisać i robi to fenomenalnie. Wbrew pozorom książka nie jest o byciu niezniszczalnym ani o karierze jaką zrobił dzięki programom na Discovery. Skupia się na dwóch głównych wątkach, chwilach zwątpienia, słabości, chęci powiedzenia sobie ‘dość!’. Mówi o tym jeden z moich ulubionych fragmentów z książki: „Nie trzeba być silnym przez cały czas. To bardzo ważna nauka. Kiedy okazujemy słabość, tworzy się więź, więź zaś daje siłę”.

Grylls to uosobienie ogromnej siły ducha, odwagi, uporu, determinacji (oj tak! Determinacji przede wszystkim). Dowiemy się o wszystkim tym, co ukształtowało jego osobowość, co uczyniło go tym kim jest. Pisze o rzeczach przyziemnych (jak jego pierwsze doświadczenia z masturbacją), oraz tych wielkich, tych, z których go znamy. Pokazuje się w zupełnie innym świetle, świetle w którym żaden z nas nie chciałby być widziany. Nie wstydzi się bać, płakać, przegrywać, mieć chwile zwątpienia. Książka ma wydźwięk pozytywny, ciepły, pełny nadziei i przede wszystkim motywujący. Motywujący do pracy nad sobą, do bycia lepszym niż było się wczoraj, do podążania za własnymi marzeniami. Zdaje się mówić „Jeśli myślisz że nie jesteś w stanie czegoś zrobić, pomyśl jeszcze raz”.

Grylls niewątpliwie jest wielką inspiracją, książka zostawiła mnie z dziwną myślą o tym, że mogę wiele – wszystko zależy od tego jak bardzo czegoś chce i co jestem w stanie poświęcić by to osiągnąć. Dała mi emocjonalnego kopa którego od dawna potrzebowałem, a więc jeśli jesteś w punkcie w jakim byłem ja przed jej przeczytaniem, to możliwe, że jest to książka, której właśnie szukałeś.

PS Książko-sceptykom spodoba się fakt że zawiera ona obrazki. Duże, kolorowe, śliskie, takie jakie lubicie.

Autor: Damian Matusik

---

O AUTORZE Cześć, nazywam się Tomasz Saweczko (aka Łysy, na insta @yourbaldy), z wykształcenia jestem matematykiem. Nie jestem ani pakerem, nie chodzę do kosmetyczki co drugi dzień, ani nie traktuję ulicy jak wybiegu. Zaś męskie dbanie o siebie, to dla mnie coś więcej niż tylko wygląd... Czytaj więcej!