Warszawo, walcz!

Nie myślałem, że kiedyś na blogu będę pisać o Powstaniu Warszawskim. Z drugiej strony mieszkam w stolicy większość swojego dorosłego życia i obchody rocznicy wybuchu powstania są dla mnie zawsze szczególne. My Polacy uwielbiamy swoje martyrologiczne wspomnienia, dla mnie akurat to dzisiejsze jest tym, które w gruncie rzeczy naprawdę przeżywam. Nie wiem, czasem mi się zdaje, że w poprzednim wcieleniu byłem powstańcem. Kiedy słucham piosenki Sabatonu „Uprising” przechodzą mnie ciarki, a czasem nawet szlocham przy tym utworze jak dziecko.

Jest to chyba najbardziej znana piosenka „post-powstańcza”. Moim zdaniem faktycznie zasługuje na tę pozycję. Zwłaszcza jeśli ogląda się teledysk (ten powyższy, a nie oficjalny, który nie jest tak wyrazisty).

Z drugiej strony warto pamiętać, że to nie jest jedyny utwór, który odnosi się do wydarzeń sprzed 70 lat. Na wielkie uznanie zasługuje też płyta Lao Che „Powstanie Warszawskie” (nota bene – można ją nabyć też w Muzeum Powstania Warszawskiego).

To trudna crossoverova muzyka, nie da się tego raczej słuchać „ot tak”. Żeby docenić wartość artystyczną tego albumu trzeba poświęcić mu wiele czasu. Przesłuchać całość kilkukrotnie i z uwagą. Przy okazji dla pełnego zrozumienia trzeba też uzupełnić trochę swoją wiedzę z historii powstania.

W przypadku tego wpisu oczywiście nie ma sensu opisywania dziejów powstania. Ja nie jestem historykiem, a źródeł na ten temat i profesjonalnych publikacji jest bez liku. Mogę za to sprzedać wam ciekawostkę (jeśli takiego języka można używać w odniesieniu do tak tragicznych wydarzeń). Pewnie znacie powiedzenie „dać w długą”. Mało kto wie, że wzięło się ono z Akcji pod Arsenałem. W okolicach znajduje się ul. Długa i mniej więcej w tym duchu brzmiał okrzyk nawołujący powstańców biorących udział w akcji do ucieczki – po prostu uciekali przez ul. Długą.

Zawsze kiedy wspomina się rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego pojawia się temat „sensu” wybuchu powstania. Prawdą jest, że straciliśmy na skutek niego przepiękne miasto. Powojenna odbudowa Warszawy pozostawia sobie (delikatnie mówiąc) wiele do życzenia.

Żeby zrozumieć, co straciliśmy poprzez zniszczenie stolicy trzeba zobaczyć jak wyglądała przed wojną. W 2013 roku powstał krótkometrażowy film (wizualizacja) pt. „Warszawa 1935”. Dziś i przez kilka najbliższych dni można go zobaczyć np. w Kinotece w Warszawie (chociaż pewnie będzie ciasno). Po prawej kadr z tej produkcji, a poniżej wrzucam trailer. Łezka się kręci w oku…

Dodatkowo na YouTubie jest nawet cały kanał poświęcony przedwojennej Warszawie (tutaj).

Wracając do tematu dyskusji o „sens powstania”. Wiem jedno – dobrze się o tym wymądrzać z aktualnej perspektywy. Tak samo z dużym dystansem podchodzę do pytań, które padają w dni takie jak ten, typu „czy byłbyś w stanie oddać życie za Ojczyznę?”. A skąd mam wiedzieć? Skąd może ktokolwiek wiedzieć jak zachowałby się w obliczu takiej tragedii jak wojna? Jeśli czytaliście „Inny Świat” Grudzińskiego, to pewnie wiecie, co pisał o zachowaniach ludzi w gułagu. O tym jak człowiek w drastycznych okolicznościach zaczyna się zachowywać jak zwierze i kompletnie nieprzewidywalnie. Łatwo jest rzucać frazesami, ale dopóki nie stanie się twarzą w twarz z rzeczywistością, to lepiej zamknąć gębę (za przeproszeniem).

Czasami znajomi, którzy nie mieszkają w Warszawie pytają mnie czy Godzina W serio wygląda tak jak mówią w telewizji. Czy naprawdę miasto zamiera… Oczywiście nie do końca, ale ludzie tutaj mają duży szacunek do tej minuty ciszy o 17:00 1-go sierpnia. Sam dziś nagrałem filmik w okolicach pl. Zawiszy. Daleko mu do profesjonalnego nagrania, ale przynajmniej jest bardziej realny niż te z telewizji.

Jak widać niektórzy mają w nosie ten obyczaj. Ale to raczej nic zaskakującego.

Powstanie Warszawskie jednak najbardziej kojarzy mi się z nadzieją i wiarą w siebie. Są czasem w życiu takie sytuacje, że po prostu można liczyć tylko na siebie i potrzeba bardzo dużej siły, żeby powstać i walczyć.

Tomek

---

O AUTORZE Cześć, nazywam się Tomasz Saweczko (aka Łysy, na insta @yourbaldy), z wykształcenia jestem matematykiem. Nie jestem ani pakerem, nie chodzę do kosmetyczki co drugi dzień, ani nie traktuję ulicy jak wybiegu. Zaś męskie dbanie o siebie, to dla mnie coś więcej niż tylko wygląd... Czytaj więcej!