Pilot Apacza (Ed Macy)

Ostatnia książka, o której recenzję poprosiło mnie w tym roku Wydawnictwo Literackie, to „Pilot Apacza” autorstwa Eda Macy. Gdy się za to zabrałem przypomniało mi się jedno wspomnienie z dzieciństwa.

Kiedy byłem małym chłopcem, wybrałem się kiedyś z rodzicami na jakiś pokaz lotniczy. W jego trakcie dzieciaki (w tym ja) miały okazję przelecieć się helikopterem – na zasadzie „kto się wepcha, ten wsiądzie”. Niestety nie udało mi się, a jak się domyślacie miałem na to diablo ochotę. Po latach o tym zapomniałem, a śmigłowcem do tej pory nigdy nie leciałem. Mam nadzieję, że kiedyś przytrafi się okazja. Jeśli ktoś z was ma takie zaległości z młodych lat, to lektura książki „Pilot Apacza” może to w jakimś stopniu zrekompensować. :)

Bawiliście się w wojnę jako dzieci? Kiedy mieszkałem w Nowym Sączu na małym osiedlu non stop praliśmy się z kolegami z bloku obok. Tzn. ja to częściej zajmowałem się pisaniem traktatów pokojowych i wypowiedzeń wojny, no ale nie obeszło się też bez lekkich i (powiedzmy) niewinnych bijatyk. Najgorzej było wpaść w szpony wroga – np. w trakcie ucieczki nie zdążyć na czas zadzwonić domofonem do domu, żeby uzyskać ostateczne schronienie. Dziś kiedy wracam na to osiedle dzieci nie widać w ogóle, chyba siedzą i ciupią w Counter Strike’a – a my mieliśmy go na żywo. :) Piszę o tym dlatego, że książka, do której się teraz odnoszę mówi o wojnie w Afganistanie. Poza moimi małymi wybrykami z najmłodszych lat, ta tematyka chodziła za mną często. Filmy takie jak „Full Metal Jacket”, „Lista Schindlera”, „Fabryka zła” i masa innych, których tytuły ciężko mi w tej chwili sobie odświeżyć w pamięci, ukształtowały moje spojrzenie na problematykę wojny. Do tego rzecz jasna dochodzą lektury szkolne… Chociaż one nie były tak porywające. Pamiętam, że jeszcze w czasach liceum odnalazłem zupełnie nieznany pamiętnik więźnia z obozu w Rogoźnicy (Gross-Rosen). Zniszczony i pożółkły wolumen (tytułu i autora od dawna nie pamiętam), leżał porzucony wśród innych mało ciekawych książek. Zetknięcie z taką lekturą to przeżycie, którego się nigdy nie zapomina. Żałuję bardzo, że nie mogę sobie przypomnieć kto ten dziennik napisał, ale byłby on 100 razy lepszą lekturą szkolną niż opowiadania Tadeusza Borowskiego.

Wracając do rzeczy. „Pilot Apacza” poza tym, że rozbudza w człowieku wielkie marzenie przelecenia się (nie mówiąc już o pilotowaniu) śmigłowcem, oraz daje możliwość zobaczenia wojny „pod mikroskopem”, ma w sobie jeszcze jeszcze jeden istotny walor. Otóż książka naszpikowana jest, że tak powiem „męskimi smaczkami”. Nie chodzi tylko o soczysty język (drugie zdanie w książce brzmi „Kurwa”.). Ale o to, co każdy facet doskonale zna i o czym pisałem w poście o męskiej przyjaźni. Dla przykładu tylko zdradzę, że ksywy poszczególnych pilotów (czy też ich maszyn) brzmiały mniej więcej tak: „Brzydal 50”, „Brzydal 51”. Możecie sobie wyobrazić jak to brzmi w praktyce:
– Brzydal 50, zgłoś się!
– Tu Brzydal 50, co jest Brzydal 51?
I tak dalej… :)

Dla nerdów siedzących przy CSie całymi dniami będzie to pożyteczna odskocznia. :) Zaś dla fascynatów literatury okołowojennej to pozycja obowiązkowa.

Polecacie jeszcze jakieś inne?

Najpierw wiedza, potem rzeźba

Kompleksowy przewodnik po diecie i treningu dla osób początkujących i średnio zaawansowanych.

Ponad 10000 sprzedanych egzemplarzy!

Ponad 260 stron konkretów. Minimum teorii i maksimum informacji praktycznych. Do e-booka dołączone są również arkusze kalkulacyjne, które wyręczą Cię w koniecznych obliczeniach.

ZAMÓW E-BOOKA

---

O AUTORZE Cześć, nazywam się Tomasz Saweczko (aka Łysy), z wykształcenia jestem matematykiem (co nie przeszkodziło mi w napisaniu książki). Nie jestem ani pakerem, nie chodzę do kosmetyczki co drugi dzień, ani nie traktuję ulicy jak wybiegu. Zaś męskie dbanie o siebie, to dla mnie coś więcej niż tylko wygląd... Czytaj więcej!