Płynące Wieżowce – to nie jest film dla słabych ludzi

Tak jak już zapowiadałem wybrałem się na (głośny) polski film „Płynące Wieżowce”. Głośny bo przecież temat homoseksualności w Polsce budzi tyle emocji. Zresztą poruszam go nie po raz pierwszy na moim blogu.

Poszedłem do kina w południe, dzięki temu sala świeciła pustkami. Nie wiem jak to jest w godzinach wieczornych – być może dla niektórych to taki wstyd, że idzie się na polski „gay-romance”. W sumie ja bardziej wstydziłbym się iść do kina na Harrego Pottera. Wyszedłem stamtąd z mieszanymi uczuciami – a właściwie z poczuciem pustki. Trochę czasu mi zajęło, żeby zebrać myśli.

To nie jest wesoły film. Nie uraczy was happy-endem, który trochę rozjaśniłby te szare jesienne dni. Nie. To cholernie ciężki kawałek kinematografii. Jak ktoś z was zna twórczość Bergmana, to zrozumie o czym mówię (nie mogłem jego filmów oglądać z większą częstotliwością niż raz na miesiąc). Gdy zapada kurtyna człowiek nie wie, co się tak naprawdę stało. To tak jakby dostać obuchem w łeb i nie móc do siebie wrócić przez jakiś czas.

Dla kogoś kto nie jest w jakimś stopniu obeznany z tematyką może być to niezły szok. „Płynące Wieżowce” to nie reportaż z pożal się Boże parad… Nie. Nie jest to też żadne tanie romansidło (jak bardzo rozsławiona „Tajemnica Brokeback Mountain” – najgorszy film w historii kina). To o czym są „Płynące Wieżowce”, to droga „orientowania się”. Główny bohater Kuba, poznaje Michała (tego, który w „Sali Samobójców” ćwiczył judo) i nagle jego życie obraca się o 180 stopni. Wszystkimi możliwymi środkami, którymi dysponuje kino pokazany jest proces, w którym Kuba próbuje się odnaleźć w nowej sytuacji (bo przecież ma dziewczynę, a tu „wbrew sobie” zakochuje się w facecie). Dopasowanie muzyki to stanów emocjonalnych bohaterów bliskie jest temu, co zrobił Clint Mansell w „Requiem dla Snu” (pamięta ktoś może jak chłopaki się tam zbakali i jaka towarzyszyła temu muzyka?).

„Płynące wieżowce” mógłbym zakwalifikować (pół żartem, pół serio) do filmów wojennych. Mówi o walce, którą człowiek prowadzi ze sobą, w obliczu niespodziewanej i nieakceptowanej społecznie miłości. Kiedyś na blogowym forum poruszyłem temat orientacji seksualnej – to, co dzieje się z głównym bohaterem filmu odpowiada mniej więcej temu, co piszą tam niektórzy. Wystraszeni przez „Polaczków” chłopaki, którzy boją się być sobą. Bo Bóg. Bo Honor. Bo Ojczyzna. Bo tak.

Jeśli macie na tyle otwarte głowy, żeby zobaczyć homoseksualizm z ludzkiej strony i nie boicie się, że po filmie będziecie mieć psychicznego kaca, to idźcie. Jak macie tylko otwartą głowę, a chcecie zobaczyć coś bardziej „lajtowego” to polecam starszy polski film „Senność” (na Youtubie jest całość).

---

O AUTORZE Cześć, nazywam się Tomasz Saweczko (aka Łysy, na insta @yourbaldy), z wykształcenia jestem matematykiem. Nie jestem ani pakerem, nie chodzę do kosmetyczki co drugi dzień, ani nie traktuję ulicy jak wybiegu. Zaś męskie dbanie o siebie, to dla mnie coś więcej niż tylko wygląd... Czytaj więcej!